2017 zit er alweer bijna op. 2017, voor mij een jaar van uitersten.
Het jaar met de mooiste hoogtepunten, maar ook het jaar waarin ik door de diepste dalen ging.
Een jaar waarin ik op handen werd gedragen, maar ook keer op keer in een hoek werd gesmeten.
2017, het jaar waarin vreugde en verdriet in sneltreinvaart elkaar afwisselden.
Een jaar waarin mijn hart te klein was voor al het moois dat het tegenkwam, maar ook een jaar waarop het meerdere malen brak van verdriet.
2017, het jaar van tomeloze hoogtepunten, maar ook van hartverscheurende dieptepunten.
Een jaar waarin begrip en onbegrip de strijd aangingen met elkaar.
2017, het jaar waarin ik opkwam voor mensen die dat nooit hebben willen begrijpen en dat nog steeds niet doen.
Een jaar waarin ik mensen van hun mooiste kant heb mogen zien, maar ook een jaar waarin het venijn hoogtij vierde.
2017, het jaar waarin men mij het schrijven probeerde te belemmeren, maar waar ik me uiteindelijk, na keihard knokken, los van heb kunnen maken.
Een jaar waarin ik mezelf keihard ben tegengekomen, maar ook het jaar waarin ik mezelf weer heb teruggevonden.
2017, het jaar waarin ik met hart en ziel heb geleefd!
