Een echtscheiding brengt intens veel verdriet met zich mee, voor beide partners. Of dat nu degene is die de stekker uit het huwelijk trekt, of degene die verbijsterd achterblijft, omdat die het helemaal niet aan zag komen.
Soms gebeurt het dat allebei de echtgenoten ontdekken dat hun huwelijk niet meer werkt. Vaak zien ze dan nog maar één uitweg en dat is scheiden. Ook in zo'n geval is het niet gemakkelijk, want je hebt toch hoe dan ook een speciale band met elkaar gehad. Voor de kinderen uit deze gezinnen breekt ook een moeilijke periode aan. Dat hebben we, of aan den lijve, of in onze omgeving allemaal al weleens meegemaakt.
Scheiden doe je om de meest uiteenlopende redenen, maar scheiden omdat een van de partners verliefd wordt op iemand van hetzelfde geslacht, daar hoor je eigenlijk bijna nooit iets over. Toch zijn ze er wel, dit soort echtscheidingen.
In de zeventiger jaren overkwam mij dit ook. Mijn man werd verliefd op een man en mijn wereld stortte in. Dat ook zijn wereld wankelde, had ik toen absoluut niet in de gaten. Ik had het te druk met mijn verdriet. Tijdens die moeilijke periode in mijn leven zocht ik naar mensen die hetzelfde mee hadden gemaakt. Mensen waarmee ik zou kunnen praten, waarvan ik zou kunnen leren begrijpen. Maar ze waren er niet. Het begon er zowaar op te lijken dat ik de enige was in de hele wereld die dit had meegemaakt. Toch kon ik me dat nauwelijks voorstellen.
Nu, veertig jaar later, heb ik er een boek over geschreven. En wat bleek, nadat mijn boek in de winkels lag? Ze waren er wel, de echtparen die uit elkaar gingen omdat hun partner verliefd werd op iemand van hetzelfde geslacht. Mondjesmaat druppelden de verhalen binnen. Nooit rechtstreeks, altijd via via. Schrijnende verhalen van kinderen die op school niet meer mee konden, die onder psychiatrische behandeling kwamen. Van de achtergebleven partner die de straat niet meer op durfde, uit schaamte. Van een man die pas uit de kast kwam, nadat zijn vrouw was overleden. En daar blijft het niet bij. Ik hoorde ook verhalen over mensen die zich zo in een keurslijf van een 'normaal' leven laten persen en dus niet kunnen zijn wie ze zijn, dat ze zelfs met zelfmoordgedachten rondlopen.
Ik ben daar ontzettend van geschrokken. Waarom kunnen mensen, ook in 2017, nog steeds niet zichzelf zijn. Waarom vinden wij met zijn allen dat iedereen nog steeds aan bepaalde verwachtingen moet voldoen?
Zolang wij mensen in bepaalde hokjes blijven stoppen, blijft dit stille verdriet bestaan. Blijven mensen een leven leiden, wat ze eigenlijk niet willen. Blijven mensen zichzelf, maar daardoor ook anderen, pijn doen en laten ze de kans om gewoon gelukkig te worden aan zich voorbij gaan. Laten we daar eens wat vaker bij stilstaan.
Voor meer info: www.breedtalig.nl/boek/.
