Lente 1973
Joost en ik hadden bijna een jaar verkering toen het onderwerp “met elkaar naar bed gaan” steeds vaker ter sprake kwam. We waren allebei twintig, maar hadden daar ieder ons eigen idee over. Voor mij stond van jongs af aan vast dat ik zou wachten tot ik keurig getrouwd zou zijn, maar Joost was al lang geen maagd meer. Hij was daar heel eerlijk over en had me weleens toevertrouwd dat hij niet wist of hij het zo lang wel vol zou kunnen houden.
Op een avond, toen hij me naar huis bracht, dreigde het dan ook even helemaal uit de hand te lopen. Terwijl hij me kuste, tastte zijn tong eerst nog voorzichtig mijn mond af, maar werd steeds indringender. Plotseling duwde Joost me enigszins ruw tegen de muur, wrong zijn benen tussen de mijne en duwde zijn heupen nog steviger tegen me aan. In een schrikreactie zette ik mijn handen tegen zijn borst en hield abrupt op met zoenen. Even zag ik Joost naar adem happen, om vervolgens honderd excuses te stamelen.
‘Oh, lieverd, sorry dat ik je zo heb laten schrikken, ik had mezelf even niet in de hand. Het spijt me, dat had niet mogen gebeuren. Kom, ik breng je naar binnen.’
De lieverd was helemaal van slag en als de dood, dat ik het om die reden misschien wel uit zou maken.
