Je hebt zo van die dagen dat alles grauw en grijs lijkt en de zon nergens te bekennen is. Van die dagen dat al het mooie en vertrouwde in je leven als korreltjes zand door je vingers lijken te glippen. Dat de stevige fundamenten waarop je bouwde los zand blijken te zijn, waardoor je vertrouwen gaat wankelen en je alle houvast verliest.
Van die dagen waarop je op de tast door het donker loopt, op zoek naar een lichtpuntje. Van die dagen waarop je de mensen mist die je zo na stonden en waarop je altijd kon vertrouwen. Van die dagen die je toekomst zomaar zwart kleuren, terwijl je juist vooruit keek in oranje, rood en felgroen. Van die dagen waarop volgende week, volgende maand, of volgend jaar je beangstigen. Van die dagen waarop je zo graag je schouders er weer onder wil zetten, maar dat je lichaam als verlamd voelt. Van die dagen waarop teleurstelling hoogtij viert. Van die dagen.
Maar morgen, overmorgen, of anders volgende week komt er weer een dag waarop de zon schijnt, de bloemen bloeien en de lucht weer prachtig oranje kleurt. Dan zet ik mijn schouders er weer onder en loop ik vol vertrouwen de toekomst weer tegemoet.
