De lange wandelingen die ik van de huisarts moest maken om een beklemde zenuw in mijn rug de baas te worden, hebben uiteindelijk baat gehad. Wat een opluchting, want ondanks de heftige medicatie heb ik heel wat pijnlijke dagen en nachten achter de rug. Maar die lange wandelingen brachten en brengen me nog veel meer, namelijk rust in mijn hoofd.
Het was een mooie bijkomstigheid, op een moment dat ik het hard nodig had. Een moment waarin er in mijn leven veel gebeurde en nog gebeurt. Periodes van euforie tegenover hele verdrietige momenten volgden elkaar in hoog tempo op. Er waren dagen bij dat de naald op het meetapparaat wel drie keer op een rij van verdriet naar euforie schoot en dat kon ik nauwelijks bijbenen.
Maar dan waren daar de verplichte, lange wandelingen. Diep in mijn kraag gedoken liep ik dan in hoog tempo door het dorp met mijn blik op oneindig en mijn hersenen in de hoogste versnelling. Hele gesprekken hield ik zo met mijzelf, woog van alles tegen elkaar af, stelde mezelf vragen, gaf soms ook antwoord, maar raakte ook vaak met mezelf in de knoop. De kou, de ijzige wind, maar ook de dingen die ik om me heen zag, kalmeerden me en dwongen me haast om zaken te relativeren.
Soms kun je gewoon niet de hele wereld redden en soms kun je het niet iedereen naar de zin maken. Soms zou je de mensen waarvan je houdt in een doosje willen doen, gewoon om ze te beschermen tegen tegenslag en verdriet. Maar ja, dat gaat nu eenmaal niet. Soms zou je je dierbaren zo graag deelgenoot willen maken van allerlei mooie dingen die op je pad komen, maar ook dat kan jammer genoeg niet altijd.
De kunst is om daar op een soepele manier mee om te leren gaan, ook al valt dat niet altijd mee. Ik ben er nog lang niet en om die rust en houvast weer helemaal terug te vinden, zet ik even alles op een laag pitje. Voor mij geen carnaval dit jaar met allerlei optredens met ons dweilorkestje. Ik blijf dit jaar even onder de radar en zoek de rust in mijn lange wandelingen. Maar een ding weet ik zeker: "het komt weer goed."
